Het voelt als zo oneerlijk...
Hij was zo jong nog...
Hij stond nog midden in het leven.
Hij was nog zo aan het genieten van zijn eerste kleinkind.
Hij... hij was de vader van mijn schoonzoon, vanmorgen vroeg is hij overleden.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk om te zien dat mijn dochter en schoonzoon zo wanhopig van verdriet zijn.
Negentien zijn ze alle twee nog maar, dan hoor je nog onbezorgd in het leven te staan.
Dit verdriet is teveel en te groot voor ze.
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
No comments:
Post a Comment